Terug aan de middelandse zee

Inmiddels al weer een paar dagen terug in Israel, wel prettig om weer rond te lopen zonder nagefloten/geroepen/gestaard te worden. Ook weer lekker in korte broek lopen.

Er is weinig maar ook weer veel gebeurd de afgelopen dagen. In Jordanie hebben wij geheel toevallig een dovenclub gevonden, 50 meter van onze hostel. Dus die hebben wij ook een paar keer bezocht, ook tijdens een vrouwendag (op vrijdag hebben ze daar een dag alleen voor vrouwen). Het was heel gezellig, tientallen vrouwen (en ook een tiental man, wat nou vrouwendag??). Gezellig kletsen met iedereen, iedereen wil weten waar wij vandaan komen, of wij zussen zijn, of moeder en dochter?
Ja ja, er is aan ons gevraagd of Lisa mijn moeder was? In Jordanie hebben ze blijkbaar erg veel moeite om ons leeftijd te schatten, de enige persoon die ons leeftijd goed had geschat was een Koeweitse man die heel vaak in West-Europa is geweest.

Door de bezoekjes aan het clubhuis, zijn we wel wat wijzer geworden over Jordanie. Wij hebben bijvoorbeeld geleerd dat de grootste deel van de bevolking in Jordanie Palestijnen (wel met Jordanees paspoort) zijn, er zijn heel veel vluchtelingen uit Syrie en Irak, ook dove vluchtelingen. In Jordanie zijn er 5 dovenscholen, best wel veel!
Over dovenscholen gesproken, wij hebben een dovenschool bezocht in Al-Salt. Daar werkt een dove nederlandse jongen, wij hebben hem bezocht. Wat een mooie ervaring was dat, ten eerste was het ook gewoon even heerlijk om met iemand anders in NGT te kunnen kletsen. Praten over Nederland. Het was ook fantastisch om te zien hoe het daar ging op school. Er zijn veel kinderen die op internaat wonen, de jongens en meisjes slapen apart. De allerkleinsten (dus ook jongens) slapen ook bij de meisjes en ze worden verzorgd/geholpen door de oudere meisjes.
De kinderen waren allemaal heel erg open, ze zochten meteen contact met ons, vragen hoe wij heten en waar wij vandaan kwamen, of wij zussen waren etc. Wij werden ook aan de alle kanten vastgehouden door de jongste kinderen. De schattigheidsgehalte van kinderen was ook ENORM HOOG, zo hoog dat ik stiekem paar kinderen wou meenemen.

School en internaat waren allebei heel mooi, in een mooie gebouw en het was ook echt gezellig in de klaslokalen en gangen.
Er is ook een gedeelte voor doofblinden, prachtig om te zien hoe ze worden ondersteund door dove jongeren. Precies wat zou moeten gebeuren in Nederland, daar worden ze meestal gewoon weggestopt in een instelling met alleen maar andere doofblinden.
Toegegeven, voor ons was het wel eerst even wennen. De cultuurverschil is enorm, er zijn veel dingen die anders gaan dan in Nederland. Ondanks de cultuurverschil hebben wij echt enorm genoten van het bezoekje, gezelligheid en hartelijkheid.

In Jordanie hebben wij veel hartelijkheid en behulpzaamheid meegemaakt! Ik heb heel stom Lisa's telefoon laten liggen in Wadi Musa, het heeft wel even geduurd maar de telefoon hebben wij teruggekregen. De hostelmedewerkers hebben heel veel telefoontjes daarvoor gepleegd. De hostelmedewerkers van de hostel in Amman waren verder ook superlief, eentje leerde beetje gebaren (Gebaar voor 'blij' werd uiteindelijk 'aap' dus wij lagen elke keer weer plat als hij 'happy' zei).
Wij hebben de dode zee weer bezocht, weer een bijzondere ervaring. We konden ook de overkant zien, dus ook de plek die wij in Israel hebben bezocht.

Op de dag dat wij naar Israel gingen, waren we heel erg blij dat wij uit Jordanie gingen. Maar nu ik dit schrijf, realiseer ik me dat Jordanie toch echt een geweldig land is, met prachtige cultuur en mensen.

De grens overgaan was nog een heel verhaal, van te voren hadden wij gelezen dat het best wel veel stappen heeft. Helemaal waar, wij hebben in totaal 10 keer onze paspoort moeten laten zien. In Jordanie 5 keer, in Israel ook 5 keer.
In Jordanie werden wij door een douanier geholPen, hij ging ons vertellen en laten zien wat wij moesten doen. Heel erg irritant maar ook wel handig want we bleken niet genoeg geld te hebben om uitreiskosten te betalen (10 cent te weinig) en geen geld voor de bus om door de niemandsland te komen. (9 dinar per persoon, iets meer dan 9 euro). Die douanier ging dat ook effe regelen, dus zaten we uiteindelijk toch gratis in dat bus. Die douanier ging helaas ook naast ons zitten gedurende de tijd dat wij moesten wachten tot bus vol was. Hij vertelde hele tijd hoeveel geld wij hebben bespaard, waarop wij dus elke keer 'thank you' zeiden. Want het leek ons heel erg vervelend als wij alsnog niet met bus mee mochten.
Gelukkig was de bus redelijk snel vol (15 minuten wachten), en daar gingen we. Naar Israel.
Daar belandden we in een chaos, de bagage moest op de bagagebanden, net als op vliegveld. Gelukkig hoefden wij niet, onze backpacks waren klein genoeg om als handbagage door te gaan. In rij staan, langzaam vooruitschuiven. Eenmaal wij gecontroleerd waren (detectiepoortje, bagage door rongtenapparaat, paspoort), dachten wij dat wij klaar waren. Niets was minder waar, wij mochten in een nieuw rij aanschuiven, waarop wij alweer in een andere rij mochten staan om onze visum in ontvangst te krijgen. Visum binnen en toen mochten wij nog twee keer onze paspoort laten zien voordat wij echt Israel in mochten.
Uiteindelijk heeft het in totaal 3 uur geduurd. Neem dus een andere grenspost als je de mogelijkheid hebt, in Eilat waren we binnen 15/30 minuten al in Jordanie.

Bijzondere aan deze grenspost is dat mensen met een israelische paspoort hier NIET over grens mogen, want het is Palestijns grondgebied.

Met een overstap in Jeruzalem zijn wij naar Tel Aviv gegaan, waar wij nu even vakantie houden. Onze laatste stop voordat wij naar huis gaan. Het is heerlijk hier, zon, zee en strand.

Nog maar 3 dagen. Dan vliegen wij, met een overstap in Istanbul, naar huis.